ΙΛΙΑΔΟΣ N

Ζεὺς δ᾽ ἐπεὶ οὖν Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα νηυσὶ πέλασσε,

τοὺς μὲν ἔα παρὰ τῇσι πόνον τ᾽ ἐχέμεν καὶ ὀϊζὺν

νωλεμέως,αὐτὸς δὲ πάλιν τρέπεν ὄσσε φαεινώ，

νόσφιν ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν καθορώμενος αἶαν

Μυσῶν τ᾽ ἀγχεμάχων καὶ ἀγαυῶν ἱππημολγῶν

γλακτοφάγων，Ἀβίων τε δικαιοτάτων ἀνθρώπων.

ἐς Τροίην δ᾽ οὐ πάμπαν ἔτι τρέπεν ὄσσε φαεινώ ·

οὐ γὰρ ὅ γ᾽ ἀθανάτων τινα ἔλπετο ὃν κατὰ θυμὸν

ἐλθόντ᾽ ἢ Τρώεσσιν ἀρηξέμεν ἢ Δαναοῖσιν.

Oὐδ᾽ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε κρείων ἐνοσίχθων·

καὶ γὰρ ὁ θαυμάζων ἧστο πτόλεμόν τε μάχην τε

ὑψοῦ ἐπ᾽ ἀκροτάτης κορυφῆς Σάμου ὑληέσσης

Θρηϊκίης· ἔνθεν γὰρ ἐφαίνετο πᾶσα μὲν Ἴδη,

φαίνετο δὲ Πριάμοιο πόλις καὶ νῆες Ἀχαιῶν.

Aἔνθ᾽ ἄρ᾽ ὅ γ᾽ ἐξ ἁλὸς ἕζετ᾽ ἰών，ἐλέαιρε δ᾽ Ἀχαιοὺς

Τρωσὶν δαμναμένους，Διὶ δὲ κρατερῶς ἐνεμέσσα.

Aὐτίκα δ᾽ ἐξ ὄρεος κατεβήσετο παιπαλόεντος

κραιπνὰ ποσὶ προβιβάς· τρέμε δ᾽ οὔρεα μακρὰ καὶ ὕλη

ποσσὶν ὑπ᾽ ἀθανάτοισι Ποσειδάωνος ἰόντος.

τρὶς μὲν ὀρέξατ᾽ ἰών，τὸ δὲ τέτρατον ἵκετο τέκμωρ，

Αἰγάς，ἔνθα δέ οἱ κλυτὰ δώματα βένθεσι λίμνης

χρύσεα μαρμαίροντα τετεύχαται，ἄφθιτα αἰεί.

ἔνθ᾽ ἐλθὼν ὑπ᾽ ὄχεσφι τιτύσκετο χαλκόποδ᾽ ἵππω，

ὠκυπέτα，χρυσέῃσιν ἐθείρῃσιν κομόωντε，

χρυσὸν δ᾽ αὐτὸς ἔδυνε περὶ χροΐ，γέντο δ᾽ ἱμάσθλην

χρυσείην εὔτυκτον，ἑοῦ δ᾽ ἐπεβήσετο δίφρου,

βῆ δ᾽ ἐλάαν ἐπὶ κύματ᾽· ἄταλλε δὲ κήτε᾽ ὑπ᾽ αὐτοῦ

πάντοθεν ἐκ κευθμῶν，οὐδ᾽ ἠγνοίησεν ἄνακτα·

γηθοσύνῃ δὲ θάλασσα διίστατο. τοὶ δὲ πέτοντο

ῥίμφα μάλ᾽，οὐδ᾽ ὑπένερθε διαίνετο χάλκεος ἄξων，

τὸν δ᾽ ἐς Ἀχαιῶν νῆας ἐΰσκαρθμοι φέρον ἵπποι.

῞Εστι δέ τι σπέος εὐρὺ βαθείης βένθεσι λίμνης，

μεσσηγὺς Τενέδοιο καὶ Ἴμβρου παιπαλοέσσης·

ἔνθ ἵππους ἔστησε Ποσειδάων ἐνοσίχθων

λύσας ἐξ ὀχέων，παρὰ δ᾽ ἀμβρόσιον βάλεν εἶδαρ

ἔδμεναι· ἀμφὶ δὲ ποσσὶ πέδας ἔβαλε χρυσείας，

ἀρρήκτους ἀλύτους，ὄφρ᾽ ἔμπεδον αὖθι μένοιεν

νοστήσαντα ἄνακτα· ὁ δ᾽ ἐς στρατὸν ᾤχετ᾽ Ἀχαιῶν.

Τρῶες δὲ φλογὶ ἶσοι ἀολλέες ἠὲ θυέλλῃ

Ἕ κτορι Πριαμίδῃ ἄμοτον μεμαῶτες ἕποντο，

ἄβρομοι αὐΐαχοι· ἔλποντο δὲ νῆας Ἀχαιῶν

αἱρήσειν，κτενέειν δὲ παρ᾽ αὐτόθι πάντας ἀρίστους.

ἀλλὰ Ποσειδάων γαιήοχος ἐννοσίγαιος

Ἀργείους ὤτρυνε，βαθείης ἐξ ἁλὸς ἐλθὼν，

εἰσάμενος Κάλχαντι δέμας καὶ ἀτειρέα φωνήν·

Αἴαντε πρώτω προσέφη，μεμαῶτε καὶ αὐτώ·

“Αἴαντε，σφὼ μέν τε σαώσετε λαὸν Ἀχαιῶν

ἀλκῆς μνησαμένω，μὴδὲ κρυεροῖο φόβοιο.

ἄλλῃ μὲν γὰρ ἔγω γ᾽ οὐ δείδια χεῖρας ἀάπτους

Τρώων，οἳ μέγα τεῖχος ὑπερκατέβησαν ὁμίλῳ·

ἕξουσιν γὰρ πάντας ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοί·

τῇ δὲ δὴ αἰνότατον περιδείδια μή τι πάθωμεν，

ᾗ ῥ᾽γ᾽ ὁ λυσσώδης φλογὶ εἴκελος ἡγεμονεύει，

Ἕκτωρ，ὃς Διὸς εὔχετ᾽ ἐρισθενέος πάϊς εἶναι.

σφῶϊν δ᾽ ὧδε θεῶν τις ἐνὶ φρεσὶ ποιήσειεν

αὐτώ θ᾽ ἑστάμεναι κρατερῶς καὶ ἀνωγέμεν ἄλλους·

τώ κε καὶ ἐσσύμενόν περ ἐρωήσαιτ᾽ ἀπὸ νηῶν

ὠκυπόρων，εἰ καί μιν Ὀλύμπιος αὐτὸς ἐγείρει.”

καὶ σκηπανίῳ γαιήοχος ἐννοσίγαιος

ἀμφοτέρω κεκοπὼς πλῆσεν μένεος κρατεροῖο,

γυῖα δὲ θηκεν ἐλαφρὰ，πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν.

αὐτὸς δ᾽ ὥς τ᾽ ἴρηξ ὠκύπτερος ὦρτο πέτεσθαι，

ὅς ῥά τ᾽ ἀπ᾽ αἰγίλιπος πέτρης περιμήκεος ἀρθεὶς

ὁρμήσῃ πεδίοιο διώκειν ὄρνεον ἄλλο,

ὣς ἀπὸ τῶν ἤϊξε Ποσειδάων ἐνοσίχθων.

τοῖιν δ᾽ ἔγνω πρόσθεν Ὀϊλῆος ταχὺς Αἴας,

αἶψα δ᾽ ἄρ᾽ Αἴαντα προσέφη Τελαμώνιον υἱόν·

“Αἶαν，ἐπεί τις νῶϊ θεῶν，οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι,

μάντεϊ εἰδόμενος κέλεται παρὰ νηυσὶ μάχεσθαι—

οὐδ᾽ ὅ γε Κάλχας ἐστί，θεοπρόπος οἰωνιστής·

ἴχνια γὰρ μετόπισθε ποδῶν ἠδὲ κνημάων

ῥεῖ᾽ ἔγνων ἀπιόντος· ἀρίγνωτοι δὲ θεοί περ—

καὶ δ᾽ ἐμοὶ αὐτῷ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι

μᾶλλον ἐφορμᾶται πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι,

μαιμώωσι δ᾽ ἔνερθε πόδες καὶ χεῖρες ὕπερθε”

Tὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη Τελαμώνιος Αἴας·

῝οὕτω νῦν καὶ ἐμοὶ περὶ δούρατι χεῖρες ἄαπτοι

μαιμῶσιν，καί μοι μένος ὤρορε，νέρθε δὲ ποσσὶν

ἔσσυμαι ἀμφοτέροισι. μενοινώω δὲ καὶ οἶος

Ἕ κτορι Πριαμίδῃ ἄμοτον μεμαῶτι μάχεσθαι.”

Ὥς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον,

‘χάρμῃ γηθόσυνοι，τήν σφιν θεὸς ἔμβαλε θυμῷ·

τόφρα δὲ τοὺς ὄπιθεν γαιήοχος ὦρσεν Ἀχαιούς,

οἳ παρὰ νηυσὶ θοῇσιν ἀνέψυχον φίλον ἦτορ.

τῶν ῥ᾽ ἅμα τ᾽ ἀργαλέῳ καμάτῳ φίλα γυῖα λέλυντο,

καί σφιν ἄχος κατὰ θυμὸν ἐγίγνετο δερκομένοισι

Τρῶας，τοὶ μέγα τεῖχος ὑπερκατέβησαν ὁμίλῳ.

τοὺς οἵ γ᾽ εἰσορόωντες ὑπ᾽ ὀφρύσι δάκρυα λεῖβον·

οὐ γὰρ ἔφαν φεύξεσθαι ὑπὲκ κακοῦ. ἀλλ᾽ ἐνοσίχθων

ῥεῖα μετεισάμενος κρατερὰς ὄτρυνε φάλαγγας.

Τεῦκρον ἔπι πρῶτον καὶ Λήϊτον，ἦλθε κελεύων

Πηνέλεών θ᾽ ἥρωα Θόαντά τε Δηΐπυρόν τε

Μηριόνην τε καὶ Ἀντίλοχον μήστωρας ἀϋτῆς·

τοὺς ὅ γ᾽ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

“αἰδὼς，Ἀργεῖοι，κοῦροι νέοι· ὔμμιν ἐγώ γε

μαρναμένοισι πέποιθα σαωσέμεναι νέας ἁμάς·

εἰ δ᾽ ὑμεῖς πολέμοιο μεθήσετε λευγαλέοιο,

νῦν δὴ εἴδεται ἦμαρ ὑπὸ Τρώεσσι δαμῆναι.

ὢ πόποι，ἦ μέγα θαῦμα τόδ᾽ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι，

δεινόν，ὃ οὔ ποτ᾽ έγώ γε τελευτήσεσθαι ἔφασκον,

Τρῶας ἐφ᾽ ἡμετέρας ἰέναι νέας，οἳ τὸ πάρος περ

φυζακινῇς ἐλάφοισιν ἐοίκεσαν，αἵ τε καθ᾽ ὕλην

θώων παρδαλίων τε λύκων τ᾽ ἤϊα πέλονται

αὔτως ἠλάσκουσαι ἀνάλκιδες，οὐδ᾽ ἔπι χάρμη·

ὣς Τρῶες τὸ πρίν γε μένος καὶ χεῖρας Ἀχαιῶν

μίμνειν οὐκ ἐθέλεσκον ἐναντίον，οὐδ᾽ ἠβαιόν·

νῦν δὲ ἑκὰς πόλιος κοίλῃς ἐπὶ νηυσὶ μάχονται

ἡγεμόνος κακότητι μεθημοσύνῃσί τε λαῶν,

οἳ κείνῳ ἐρίσαντες ἀμυνέμεν οὐκ ἐθέλουσι

νηῶν ὠκυπόρων，ἀλλὰ κτείνονται ἀν᾽ αὐτάς.

ἀλλ᾽ εἰ δὴ καὶ πάμπαν ἐτήτυμον αἴτιός ἐστιν

ἥρως Ἀτρεΐδης，εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων,

οὕνεκ᾽ ἀπητίμησε ποδώκεα Πηλεΐωνα,

ἡμέας γ᾽ οὔ πως ἔστι μεθιέμεναι πολέμοιο.

ἀλλ᾽ ἀκεώμεθα θᾶσσον· ἀκεσταί τοι φρένες ἐσθλῶν.

ὑμεῖς δ᾽ οὐκέτι καλὰ μεθίετε θούριδος ἀλκῆς

πάντες ἄριστοι ἐόντες ἀνὰ στρατόν. οὐδ᾽ ἂν έγώ γε

ἀνδρὶ μαχεσσαίμην ὅς τις πολέμοιο μεθείη

λυγρὸς ἐών· ὑμῖν δὲ νεμεσσῶμαι περὶ κῆρι.

ὦ πέπονες，τάχα δή τι κακὸν ποιήσετε μεῖζον

τῇδε μεθημοσύνῃ· ἀλλ᾽ ἐν φρεσὶ θέσθε ἕκαστος

αἰδῶ καὶ νέμεσιν· δὴ γὰρ μέγα νεῖκος ὄρωρεν.

Ἕκτωρ δὴ παρὰ νηυσὶ βοὴν ἀγαθὸς πολεμίζει

καρτερός，ἔρρηξεν δὲ πύλας καὶ μακρὸν ὀχῆα.”

Ὥς ῥα κελευτιόων γαιήοχος ὦρσεν Ἀχαιούς.

ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ Αἴαντας δοιοὺς ἵσταντο φάλαγγες

καρτεραί，ἃς οὔτ᾽ ἄν κεν Ἄρης ὀνόσαιτο μετελθὼν

οὔτε κ᾽ Ἀθηναίη λαοσσόος· οἳ γὰρ ἄριστοι

κρινθέντες Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα δῖον ἔμιμνον，

φράξαντες δόρυ δουρί，σάκος σάκεϊ προθελύμνῳ·

ἀσπὶς ἄρ᾽ ἀσπίδ᾽ ἔρειδε，κόρυς κόρυν，ἀνέρα δ᾽ ἀνήρ·

ψαῦον δ᾽ ἱππόκομοι κόρυθες λαμπροῖσι φάλοισι

νευόντων，ὡς πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοισιν,

ἔγχεα δ᾽ ἐπτύσσοντο θρασειάων ἀπὸ χειρῶν

σειόμεν᾽· οἱ δ᾽ ἰθὺς φρόνεον，μέμασαν δὲ μάχεσθαι.

Τρῶες δὲ προὔτυψαν ἀολλέες,ηρχε δ᾽ ἄρ᾽ Ἕκτωρ

ἀντικρὺ μεμαώς，ὀλοοίτροχος ὣς ἀπὸ πέτρης,

ὅν τε κατὰ στεφάνης ποταμὸς χειμάρροος ὤσῃ,

ῥήξας ἀσπέτῳ ὄμβρῳ ἀναιδέος ἔχματα πέτρης·

ὕψι δ᾽ ἀναθρῴσκων πέτεται，κτυπέει δέ θ᾽ ὑπ᾽ αὐτοῦ

ὕλη· ὁ δ᾽ ἀσφαλέως θέει ἔμπεδον，ὄφρ᾿ἄν ἵκηται

ἰσόπεδον，τότε δ᾽ οὔ τι κυλίνδεται ἐσσύμενός περ·

ὣς Ἕκτωρ ἧος μὲν ἀπείλει μέχρι θαλάσσης

ῥέα διελεύσεσθαι κλισίας καὶ νῆας Ἀχαιῶν

κτείνων· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ πυκινῇς ἐνέκυρσε φάλαγξι

στῆ ῥα μάλ᾽ ἐγχριμφθείς· οἱ δ᾽ ἀντίοι υἷες Ἀχαιῶν

νύσσοντες ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν

ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὁ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη.

ἤϋσεν δὲ διαπρύσιον Τρώεσσι γεγωνώς·

“Τρῶες καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταί,

παρμένετ᾽· οὔ τοι δηρὸν ἐμὲ σχήσουσιν Ἀχαιοὶ,

καὶ μάλα πυργηδὸν σφέας αὐτοὺς ἀρτύναντες,

ἀλλ᾽，ὀΐω，χάσσονται ὑπ᾽ ἔγχεος，εἰ ἐτεόν με

ὦρσε θεῶν ὤριστος，ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης.

Ὥς εἰπὼν ὤτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου.

Δηΐφοβος δ᾽ ἐν τοῖσι μέγα φρονέων ἐβεβήκει

Πριαμίδης，πρόσθεν δ᾽ ἔχεν ἀσπίδα πάντοσ᾽ ἐΐσην,

κοῦφα ποσὶ προβιβὰς καὶ ὑπασπίδια προποδίζων.

Μηριόνης δ᾽ αὐτοῖο τιτύσκετο δουρὶ φαεινῷ,

καὶ βάλεν，οὐδ᾽ ἀφάμαρτε，κατ᾽ ἀσπίδα πάντοσ᾽ ἐΐσην

ταυρείην. τῆς δ᾽ οὔ τι διήλασεν，ἀλλὰ πολὺ πρὶν

ἐν καυλῷ ἐάγη δολιχὸν δόρυ· Δηΐφοβος δὲ

ἀσπίδα ταυρείην σχέθ᾽ ἀπὸ ἕο，δεῖσε δὲ θυμῷ

ἔγχος Μηριόναο δαΐφρονος· αὐτὰρ ὅ γ᾽ ἥρως

ἂψ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο，χώσατο δ᾽ αἰνῶς

ἀμφότερον，νίκης τε καὶ ἔγχεος ὃ ξυνέαξε.

βῆ δ᾽ ἰέναι παρά τε κλισίας καὶ νῆας Ἀχαιῶν

οἰσόμενος δόρυ μακρόν，ὅ οἱ κλισίηφι λέλειπτο.

Oἱ δ᾽ ἄλλοι μάρναντο，βοὴ δ᾽ ἄσβεστος ὀρώρει.

Τεῦκρος δὲ πρῶτος Τελαμώνιος ἄνδρα κατέκτα,

Ἴμβριον αἰχμητήν，πολυΐππου Μέντορος υἱόν·

ναῖε δὲ Πήδαιον πρὶν ἐλθεῖν υἷας Ἀχαιῶν,

κούρην δὲ Πριάμοιο νόθην ἔχε，Μηδεσικάστην·

αὐτὰρ ἐπεὶ Δαναῶν νέες ἤλυθον ἀμφιέλισσαι,

ἂψ ἐς Ἴλιον ἦλθε，μετέπρεπε δὲ Τρώεσσι,

ναῖε δὲ πὰρ Πριάμῳ· ὁ δέ μιν τίεν ἶσα τέκεσσι.

τόν ῥ᾽ υἱὸς Τελαμῶνος ὑπ᾽ οὔατος ἔγχεϊ μακρῷ

νύξ᾽，ἐκ δ᾽ ἔσπασεν ἔγχος· ῥ δ᾽ αὖτ᾽ ἔπεσεν μελίη ὣς,

ἥ τ᾽ ὄρεος κορυφῇ ἕκαθεν περιφαινομένοιο

χαλκῷ ταμνομένη τέρενα χθονὶ φύλλα πελάσσῃ·

ὣς πέσεν，ἀμφὶ δέ οἱ βράχε τεύχεα ποικίλα χαλκῷ.

Τεῦκρος δ᾽ ὁρμήθη μεμαὼς ἀπὸ τεύχεα δῦσαι·

Ἕκτωρ δ᾽ ὁρμηθέντος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ.

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος

τυτθόν· ὁ δ᾽ Ἀμφίμαχον，Κτεάτου υἷ᾽ Ἀκτορίωνος,

νισόμενον πόλεμόνδὲ κατὰ στῆθος βάλε δουρί·

δούπησεν δὲ πεσών，ἀράβησε δὲ τεύχε᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ.

Ἕκτωρ δ᾽ ὁρμήθη κόρυθα κροτάφοις ἀραρυῖαν

κρατὸς ἀφαρπάξαι μεγαλήτορος Ἀμφιμάχοιο·

Αἴας δ᾽ ὁρμηθέντος ὀρέξατο δουρὶ φαεινῷ

Ἕκτορος· ἀλλ᾽ οὔ πῃ χροὸς εἴσατο，πᾶς δ᾽ ἄρα χαλκῷ

σμερδαλέῳ κεκάλυφθ᾽· ὁ δ᾽ ἄρ᾽ ἀσπίδος ὀμφαλὸν οὖτα,

ὦσε δέ μιν σθένεϊ μεγάλῳ· ὁ δὲ χάσσατ᾽ ὀπίσσω

νεκρῶν ἀμφοτέρων，τοὺς δ᾽ ἐξείρυσσαν Ἀχαιοί.

Ἀμφίμαχον μὲν ἄρα Στιχίος δῖός τε Μενεσθεύς,

ἀρχοὶ Ἀθηναίων，κόμισαν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν·

Ἴμβριον αὖτ᾽ Αἴαντε，μεμαότε θούριδος ἀλκῆς

ὥς τε δύ᾽ αἶγα λέοντε κυνῶν ὕπο καρχαροδόντων

ἁρπάξαντε φέρητον ἀνὰ ῥωπήϊα πυκνὰ,

ὑψοῦ ὑπὲρ γαίης μετὰ γαμφηλῇσιν ἔχοντε,

ὥς ῥα τὸν ὑψοῦ ἔχοντε δύω Αἴαντε κορυστὰ

τεύχεα συλήτην· κεφαλὴν δ᾽ ἁπαλῆς ἀπὸ δειρῆς

κόψεν Ὀϊλιάδης，κεχολωμένος Ἀμφιμάχοιο,

ἧκε δέ μιν σφαιρηδὸν ἑλιξάμενος δι᾽ ὁμὶλου·

Ἕκτορι δὲ προπάροιθε ποδῶν πέσεν ἐν κονίῃσι.

Kαὶ τότε δὴ περὶ κῆρι Ποσειδάων ἐχολώθη

υἱωνοῖο πεσόντος ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι,

βῆ δ᾽ ἰέναι παρά τε κλισίας καὶ νῆας Ἀχαιῶν

ὀτρυνέων Δαναούς，Τρώεσσι δὲ κήδε’ἕτευχεν.

Ἰδομενεὺς δ᾽ ἄρα οἱ δουρικλυτὸς ἀντεβόλησεν,

ἐρχόμενος παρ᾽ ἑταίρου，ὅ οἱ νέον ἐκ πολέμοιο

ἦλθε κατ᾽ ἰγνύην βεβλημένος ὀξέϊ χαλκῷ.

τὸν μὲν ἑταῖροι ἔνεικαν，ὃ δ᾽ ἰητροῖς ἐπιτείλας

ἤϊεν ἐς κλισίην· ἔτι γὰρ πολέμοιο μενοίνα

ἀντιάαν. τὸν δὲ προσέφη κρείων ἐνοσίχθων,

εἰσάμενος φθογγὴν Ἀνδραίμονος υἷϊ Θόαντι,

ὃς πάσῃ Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι

Αἰτωλοῖσιν ἄνασσε，θεὸς δ᾽ ὣς τίετο δήμῳ·

“Ἰδομενεῦ，Κρητῶν βουληφόρε，ποῦ τοι ἀπειλαὶ

οἴχονται，τὰς Τρωσὶν ἀπείλεον υἷες Ἀχαιῶν；”

Tὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἰδομενεὺς，Κρητῶν ἀγὸς，ἀντίον ηὔδα·

“ὦ Θόαν，οὔ τις ἀνὴρ νῦν γ᾽ αἴτιος，ὅσσον ἐγώ γε

γιγνώσκω· πάντες γὰρ ἐπιστάμεθα πτολεμίζειν.

οὔτέ τινα δέος ἴσχει ἀκήριον οὔτε τις ὄκνῳ

εἴκων ἀνδύεται πόλεμον κακόν· ἀλλά που οὕτω

μέλλει δὴ φίλον εἶναι ὑπερμενέϊ Κρονίωνι,

νωνύμνους ἀπολέσθαι ἀπ᾽ Ἄργεος ἐνθάδ᾽ Ἀχαιούς.

ἀλλὰ，Θόαν，καὶ γὰρ τὸ πάρος μενεδήϊος ἦσθα,

ὀτρύνεις δὲ καὶ ἄλλον，ὅθι μεθιέντα ἴδηαι·

τὼ νῦν μήτ᾽ ἀπόληγε κέλευέ τε φωτὶ ἑκάστῳ.”

Tὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

“Ἰδομενεῦ，μὴ κεῖνος ἀνὴρ ἔτι νοστήσειεν

ἐκ Τροίης，ἀλλ᾽ αὖθι κυνῶν μέλπηθρα γένοιτο,

ὅς τις ἐπ᾽ ἤματι τῷδε ἑκὼν μεθίῃσι μάχεσθαι.

ἀλλ᾽ ἄγε τεύχεα δεῦρο λαβὼν ἴθι· ταῦτα δ᾽ ἅμα χρὴ

σπεύδειν，αἴ κ᾽ ὄφελός τι γενώμεθα καὶ δύ᾽ ἐόντε.

συμφερτὴ δ᾽ ἀρετὴ πέλει ἀνδρῶν καὶ μάλα λυγρῶν.

νῶϊ δὲ καί κ᾽ ἀγαθοῖσιν ἐπισταίμεσθα μάχεσθαι.”

ς εἰπὼν ὁ μὲν αὖτις ἔβη θεὸς ἂμ πόνον ἀνδρῶν·

Ἰδομενεὺς δ᾽ ὅτε δὴ κλισίην εὔτυκτον ἵκανε

δύσετο τεύχεα καλὰ περὶ χροΐ，γέντο δὲ δοῦρε,

βῆ δ᾽ ἴμεν ἀστεροπῇ ἐναλίγκιος，ἥν τε Κρονίων

χειρὶ λαβὼν ἐτίναξεν ἀπ᾽ αἰγλήεντος Ὀλύμπου,

δεικνὺς σῆμα βροτοῖσιν· ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαί·

ὣς τοῦ χαλκὸς ἔλαμπε περὶ στήθεσσι θέοντος.

Μηριόνης δ᾽ ἄρα οἱ θεράπων ἐῢς ἀντεβόλησεν

ἐγγὺς ἔτι κλισίης· μετὰ γὰρ δόρυ χάλκεον ᾔει

οἰσόμενος· τὸν δὲ προσέφη σθένος Ἰδομενῆος·

“Μηριόνη，Μόλου υἱὲ，πόδας ταχὺ，φίλταθ᾽ ἑταίρων,

τίπτ᾽ ἦλθες πόλεμόν τε λιπὼν καὶ δηϊοτῆτα；

ἦέ τι βέβληαι，βέλεος δέ σε τείρει ἀκωκή,

ἦέ τευ ἀγγελίης μετ᾽ ἔμ᾽ ἤλυθες；οὐδέ τοι αὐτὸς

ἧσθαι ἐνὶ κλισίῃσι λιλαίομαι，ἀλλὰ μάχεσθαι.”

Tὸν δ᾽ αὖ Μηριόνης πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα·

“Ἰδομενεῦ，Κρητῶν βουληφόρε χαλκοχιτώνων,

ἔρχομαι，εἴ τί τοι ἔγχος ἐνὶ κλισίῃσι λέλειπται,

οἰσόμενος· τό νυ γὰρ κατεάξαμεν，ὃ πρὶν ἔχεσκον,

ἀσπίδα Δηϊφόβοιο βαλὼν ὑπερηνορέοντος.”

Tὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἰδομενεύς，Κρητῶν ἀγός，ἀντίον ηὔδα·

“δούρατα δ᾽，αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα，καὶ ἓν καὶ εἴκοσι δήεις

ἑσταότ᾽ ἐν κλισίῃ πρὸς ἐνώπια παμφανόωντα,

Τρώϊα，τὰ κταμένων ἀποαίνυμαι. οὐ γὰρ ὀΐω

ἀνδρῶν δυσμενέων ἑκὰς ἱστάμενος πολεμίζειν.

τώ μοι δούρατά τ᾽ ἔστι καὶ ἀσπίδες ὀμφαλόεσσαι,

καὶ κόρυθες καὶ θώρηκες λαμπρὸν γανόωντες.”

Tὸν δ᾽ αὖ Μηριόνης πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα·

“καί τοι ἐμοὶ παρά τε κλισίῃ καὶ νηῒ μελαίνῃ

πόλλ᾽ ἔναρα Τρώων· ἀλλ᾽ οὐ σχεδόν ἐστιν ἑλέσθαι.

οὐδὲ γὰρ οὐδ᾽ ἐμέ φημι λελασμένον ἔμμεναι ἀλκῆς,

ἀλλὰ μετὰ πρώτοισι μάχην ἀνὰ κυδιάνειραν

ἵσταμαι，ὁππότε νεῖκος ὀρώρηται πολέμοιο.

ἄλλόν πού τινα μᾶλλον Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων

λήθω μαρνάμενος，σὲ δὲ ἴδμεναι αὐτὸν ὀΐω.”

Tὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἰδομενεύς，Κρητῶν ἀγός，ἀντίον ηὔδα·

“οἶδ᾽ ἀρετὴν οἷός ἐσσι· τί σε χρὴ ταῦτα λέγεσθαι；

εἰ γὰρ νῦν παρὰ νηυσὶ λεγοίμεθα πάντες ἄριστοι

ἐς λόχον，ἔνθα μάλιστ᾽ ἀρετὴ διαείδεται ἀνδρῶν—

ἔνθ᾽ ὅ τε δειλὸς ἀνὴρ ὅς τ᾽ ἄλκιμος ἐξεφαάνθη·

τοῦ μὲν γάρ τε κακοῦ τρέπεται χρὼς ἄλλυδις ἄλλῃ,

οὐδέ οἱ ἀτρέμας ἧσθαι ἐρητύετ᾽ ἐν φρεσὶ θυμός,

ἀλλὰ μετοκλάζει καὶ ἐπ᾽ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει,

ἐν δέ τέ οἱ κραδίη μεγάλα στέρνοισι πατάσσει

κῆρας ὀϊομένῳ，πάταγος δέ τε γίγνετ᾽ ὀδόντων·

τοῦ δ᾽ ἀγαθοῦ οὔτ᾽ ἂρ τρέπεται χρὼς οὔτέ τι λίην

ταρβεῖ，ἐπειδὰν πρῶτον ἐσίζηται λόχον ἀνδρῶν,

ἀρᾶται δὲ τάχιστα μιγήμεναι ἐν δαῒ λυγρῇ·

οὐδέ κεν ἔνθα τεόν γε μένος καὶ χεῖρας ὄνοιτο.

εἴ περ γάρ κε βλεῖο πονεύμενος ἠὲ τυπείης,

οὐκ ἂν ἐν αὐχέν᾽ ὄπισθε πέσοι βέλος οὐδ᾽ ἐνὶ νώτῳ,

ἀλλά κεν ἢ στέρνων ἢ νηδύος ἀντιάσειε

πρόσσω ἱεμένοιο μετὰ προμάχων ὀαριστύν.

ἀλλ᾽ ἄγε，μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα νηπύτιοι ὣς

ἑσταότες，μή πού τις ὑπερφιάλως νεμεσήσῃ·

ἀλλὰ σύ γε κλισίηνδε κιὼν ἕλευ ὄβριμον ἔγχος.”

Ὥς φάτο，Μηριόνης δὲ θοῷ ἀτάλαντος Ἄρηϊ

καρπαλίμως κλισίηθεν ἀνείλετο χάλκεον ἔγχος,

βῆ δὲ μετ᾽ Ἰδομενῆα μέγα πτολέμοιο μεμηλώς.

οἷος δὲ βροτολοιγὸς Ἄρης πόλεμόνδε μέτεισι,

τῷ δὲ Φόβος φίλος υἱὸς ἅμα κρατερὸς καὶ ἀταρβὴς

ἕσπετο，ὅς τ᾽ ἐφόβησε ταλάφρονά περ πολεμιστήν·

τὼ μὲν ἄρ᾽ ἐκ Θρῄκης Ἐφύρους μέτα θωρήσσεσθον,

ἠὲ μετὰ Φλεγύας μεγαλήτορας· οὐδ᾽ ἄρα τώ γε

ἔκλυον ἀμφοτέρων，ἑτέροισι δὲ κῦδος ἔδωκαν·

τοῖοι Μηριόνης τε καὶ Ἰδομενεὺς，ἀγοὶ ἀνδρῶν,

ἤϊσαν ἐς πόλεμον κεκορυθμένοι αἴθοπι χαλκῷ.

τὸν καὶ Μηριόνης πρότερος πρὸς μῦθον ἔειπε·

“Δευκαλίδη，πῇ τ’ἄρ μέμονας καταδῦναι ὅμιλον；

ἦ ἐπὶ δεξιόφιν παντὸς στρατοῦ，ἦ ἀνὰ μέσσους,

ἦ ἐπ᾽ ἀριστερόφιν；ἐπεὶ οὔ ποθι ἔλπομαι οὕτω

δεύεσθαι πολέμοιο κάρη κομόωντας Ἀχαιούς.”

Tὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἰδομενεὺς，Κρητῶν ἀγός，ἀντίον ηὔδα·

“νηυσὶ μὲν ἐν μέσσῃσιν ἀμύνειν εἰσὶ καὶ ἄλλοι,

Αἴαντές τε δύω Τεῦκρός θ᾽，ὃς ἄριστος Ἀχαιῶν

τοξοσύνῃ,ἀγαθὸς δὲ καὶ ἐν σταδίῃ ὑσμίνῃ·

οἵ μιν ἅδην ἐλόωσι καὶ ἐσσύμενον πολέμοιο,

Ἕκτορα Πριαμίδην，καὶ εἰ μάλα καρτερός ἐστιν.

αἰπύ οἱ ἐσσεῖται μάλα περ μεμαῶτι μάχεσθαι

κείνων νικήσαντι μένος καὶ χεῖρας ἀάπτους

νῆας ἐνιπρῆσαι，ὅτε μὴ αὐτός γε Κρονίων

ἐμβάλοι αἰθόμενον δαλὸν νήεσσι θοῇσιν.

ἀνδρὶ δέ κ᾽ οὐκ εἴξειε μέγας Τελαμώνιος Αἴας,

ὃς θνητός τ᾽ εἴη καὶ ἔδοι Δημήτερος ἀκτήν,

χαλκῷ τε ῥηκτὸς μεγάλοισί τε χερμαδίοισιν.

οὐδ᾽ ἂν Ἀχιλλῆϊ ῥηξήνορι χωρήσειεν

ἔν γ᾽ αὐτοσταδίῃ· ποσὶ δ᾽ οὔ πως ἔστιν ἐρίζειν.

νῶϊν δ᾽ ὧδ᾽ ἐπ᾽ ἀριστέρ᾽ ἔχε στρατοῦ，ὄφρα τάχιστα

εἴδομεν ἠέ τῳ εὖχος ὀρέξομεν，ἦέ τις ἡμῖν.”

Ὥς φάτο，Μηριόνης δὲ θοῷ ἀτάλαντος Ἄρηϊ

ἦρχ᾽ ἴμεν，ὄφρ᾽ ἀφίκοντο κατὰ στρατὸν，ᾗ μιν ἀνώγει.

Oἳ δ᾽ ὡς Ἰδομενῆα ἴδον φλογὶ εἴκελον ἀλκήν

αὐτὸν καὶ θεράποντα，σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισι,

κεκλόμενοι καθ᾽ ὅμιλον ἐπ᾽ αὐτῷ πάντες ἔβησαν·

τῶν δ᾽ ὁμὸν ἵστατο νεῖκος ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσιν.

ὡς δ᾽ ὅθ᾽ ὑπὸ λιγέων ἀνέμων σπέρχωσιν ἄελλαι

ἤματι τῷ ὅτε τε πλείστη κόνις ἀμφὶ κελεύθους,

οἵ τ᾽ ἄμυδις κονίης μεγάλην ἱστᾶσιν ὀμίχλην,

ὣς ἄρα τῶν ὁμόσ᾽ ἦλθε μάχη，μέμασαν δ᾽ ἐνὶ θυμῷ

ἀλλήλους καθ᾽ ὅμιλον ἐναιρέμεν ὀξέϊ χαλκῷ.

ἔφριξεν δὲ μάχη φθισίμβροτος ἐγχείῃσι

μακρῇς，ἃς εἶχον ταμεσίχροας· ὄσσε δ᾽ ἄμερδεν

αὐγὴ χαλκείη κορύθων ἄπο λαμπομενάων

θωρήκων τε νεοσμήκτων σακέων τε φαεινῶν

ἐρχομένων ἄμυδις. μάλα κεν θρασυκάρδιος εἴη

ὃς τότε γηθήσειεν ἰδὼν πόνον οὐδ᾽ ἀκάχοιτο.

Tὼ δ᾽ ἀμφὶς φρονέοντε δύω Κρόνου υἷε κραταιὼ

ἀνδράσιν ἡρώεσσιν ἐτεύχετον ἄλγεα λυγρά.

Ζεὺς μέν ῥα Τρώεσσι καὶ Ἕκτορι βούλετο νίκην,

κυδαίνων Ἀχιλῆα πόδας ταχύν· οὐδέ τι πάμπαν

ἤθελε λαὸν ὀλέσθαι Ἀχαιϊκὸν Ἰλιόθι πρό,

ἀλλὰ Θέτιν κύδαινε καὶ υἱέα καρτερόθυμον.

Ἀργείους δὲ Ποσειδάων ὀρόθυνε μετελθών,

λάθρῃ ὑπεξαναδὺς πολιῆς ἁλός· ἤχθετο γάρ ῥα

Τρωσὶν δαμναμένους，Διὶ δὲ κρατερῶς ἐνεμέσσα.

ἦ μὰν ἀμφοτέροισιν ὁμὸν γένος ἠδ᾽ ἴα πάτρη,

ἀλλὰ Ζεὺς πρότερος γεγόνει καὶ πλείονα ᾔδη.

τώ ῥα καὶ ἀμφαδίην μὲν ἀλεξέμεναι ἀλέεινε,

λάθρῃ δ᾽ αἰὲν ἔγειρε κατὰ στρατόν，ἀνδρὶ ἐοικώς.

τὼ δ᾽ ἔριδος κρατερῆς καὶ ὁμοιΐου πτολέμοιο

πεῖραρ ἐπαλλάξαντες ἐπ᾽ ἀμφοτέροισι τάνυσσαν,

ἄρρηκτόν τ᾽ ἄλυτόν τε，τὸ πολλῶν γούνατ᾽ ἔλυσεν.

῎Eνθα μεσαιπόλιός περ ἐὼν Δαναοῖσι κελεύσας

Ἰδομενεὺς Τρώεσσι μετάλμενος ἐν φόβον ὦρσε.

πέφνε γὰρ Ὀθρυονῆα Καβησόθεν ἔνδον ἐόντα,

ὅς ῥα νέον πολέμοιο μετὰ κλέος εἰληλούθει,

ᾔτεε δὲ Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην,

Κασσάνδρην，ἀνάεδνον，ὑπέσχετο δὲ μέγα ἔργον,

ἐκ Τροίης ἀέκοντας ἀπωσέμεν υἷας Ἀχαιῶν.

τῷ δ᾽ ὁ γέρων Πρίαμος ὑπό τ᾽ ἔσχετο καὶ κατένευσε

δωσέμεναι· ὁ δὲ μάρναθ᾽ ὑποσχεσίῃσι πιθήσας.

Ἰδομενεὺς δ᾽ αὐτοῖο τιτύσκετο δουρὶ φαεινῷ,

καὶ βάλεν ὕψι βιβάντα τυχών· οὐδ᾽ ἤρκεσε θώρηξ

χάλκεος，ὃν φορέεσκε，μέσῃ δ᾽ ἐν γαστέρι πῆξε.

δούπησεν δὲ πεσών· ὁ δ᾽ ἐπεύξατο φώνησέν τε·

“Ὀθρυονεῦ，περὶ δή σε βροτῶν αἰνίζομ᾽ ἁπάντων,

εἰ ἐτεὸν δὴ πάντα τελευτήσεις ὅσ᾽ ὑπέστης

Δαρδανίδῃ Πριάμῳ· ὁ δ᾽ ὑπέσχετο θυγατέρα ἥν.

καί κέ τοι ἡμεῖς ταῦτά γ᾽ ὑποσχόμενοι τελέσαιμεν,

δοῖμεν δ᾽ Ἀτρεΐδαο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην,

Ἄργεος ἐξαγαγόντες，ὀπυιέμεν，εἴ κε σὺν ἄμμιν

Ἰλίου ἐκπέρσῃς εὖ ναιόμενον πτολίεθρον.

ἀλλ᾽ ἕπε᾽，ὄφρ᾽ ἐπὶ νηυσὶ συνώμεθα ποντοπόροισιν

ἀμφὶ γάμῳ，ἐπεὶ οὔ τοι ἐεδνωταὶ κακοί εἰμεν.”

Ὥς εἰπὼν ποδὸς ἕλκε κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην

ἥρως Ἰδομενεύς· τῷ δ᾽ Ἄσιος ἦλθ᾽ ἐπαμύντωρ

πεζὸς πρόσθ᾽ ἵππων· τὼ δὲ πνείοντε κατ᾽ ὤμων

αἰὲν ἔχ᾽ ἡνίοχος θεράπων· ὁ δὲ ἵετο θυμῷ

Ἰδομενῆα βαλεῖν· ὁ δέ μιν φθάμενος βάλε δουρὶ

λαιμὸν ὑπ᾽ ἀνθερεῶνα，διαπρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσεν.

ἤριπε δ᾽ ὡς ὅτε τις δρῦς ἤριπεν ἢ ἀχερωῒς,

ἠὲ πίτυς βλωθρή，τήν τ᾽ οὔρεσι τέκτονες ἄνδρες

ἐξέταμον πελέκεσσι νεήκεσι νήϊον εἶναι·

ὣς ὁ πρόσθ᾽ ἵππων καὶ δίφρου κεῖτο τανυσθείς,

βεβρυχώς，κόνιος δεδραγμένος αἱματοέσσης.

ἐκ δέ οἱ ἡνίοχος πλήγη φρένας， ἃς πάρος εἶχεν,

οὐδ᾽ ὅ γ᾽ ἐτόλμησεν，δηΐων ὑπὸ χεῖρας ἀλύξας,

ἂψ ἵππους στρέψαι，τὸν δ᾽ Ἀντίλοχος μενεχάρμης

δουρὶ μέσον περόνησε τυχών· οὐδ᾽ ἤρκεσε θώρηξ

χάλκεος，ὃν φορέεσκε，μέσῃ δ᾽ ἐν γαστέρι πῆξεν.

αὐτὰρ ὁ ἀσθμαίνων εὐεργέος，ἔκπεσε δίφρόυ,

ἵππους δ᾽ Ἀντίλοχος，μεγαθύμου Νέστορος υἱὸς，

ἐξέλασε Τρώων μετ᾽ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς.

Δηΐφοβος δὲ μάλα σχεδὸν ἤλυθεν Ἰδομενῆος,

Ἀσίου ἀχνύμενος，καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ.

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος

Ἰδομενεύς· κρύφθη γὰρ ὑπ᾽ ἀσπίδι πάντοσ᾽ ἐΐσῃ，

τὴν ἄρ᾽ ὅ γε ῥινοῖσι βοῶν καὶ νώροπι χαλκῷ

δινωτὴν φορέεσκε，δύω κανόνεσσ᾽ ἀραρυῖαν·

τῇ ὕπο πᾶς ἐάλη，τὸ δ᾽ ὑπέρπτατο χάλκεον ἔγχος，

καρφαλέον δέ οἱ ἀσπὶς ἐπιθρέξαντος ἄϋσεν

ἔγχεος. οὐδ᾽ ἅλιόν ῥα βαρείης χειρὸς ἀφῆκεν,

ἀλλ᾽ ἔβαλ᾽ Ἱππασίδην Ὑψήνορα，ποιμένα λαῶν,

ἧπαρ ὑπὸ πραπίδων，εἶθαρ δ᾽ ὑπὸ γούνατ᾽ ἔλυσε.

Δηΐφοβος δ᾽ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀΰσας·

“οὐ μὰν αὖτ᾽ ἄτιτος κεῖτ᾽ Ἄσιος，ἀλλά ἕ φημι

εἰς Ἄϊδός περ ἰόντα πυλάρταο κρατεροῖο

γηθήσειν κατὰ θυμόν，ἐπεί ῥά οἱ ὤπασα πομπόν.”

Ὥς ἔφατ᾽，Ἀργείοισι δ᾽ ἄχος γένετ᾽ εὐξαμένοιο,

Ἀντιλόχῳ δὲ μάλιστα δαΐφρονι θυμὸν ὄρινεν·

ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ἀχνύμενός περ ἑοῦ ἀμέλησεν ἑταίρου,

ἀλλὰ θέων περίβη καί οἱ σάκος ἀμφεκάλυψε.

τὸν μὲν ἔπειθ᾽ ὑποδύντε δύω ἐρίηρες ἑταῖροι，

Μηκιστεύς，Ἐχίοιο πάϊς，καὶ δῖος Ἀλάστωρ,

νῆας ἔπι γλαφυρὰς φερέτην βαρέα στενάχοντα.

Ἰδομενεὺς δ᾽ οὐ λῆγε μένος μέγα，ἵετο δ᾽ αἰεὶ

ἠέ τινα Τρώων ἐρεβεννῇ νυκτὶ καλύψαι,

ἢ αὐτὸς δουπῆσαι ἀμύνων λοιγὸν Ἀχαιοῖς.

ἔνθ᾽ Αἰσυήταο διοτρεφέος φίλον υἱὸν,

ἥρω᾽ Ἀλκάθοον— γαμβρὸς δ᾽ ἦν Ἀγχίσαο,

πρεσβυτάτην δ᾽ ὤπυιε θυγατρῶν，Ἱπποδάμειαν,

τὴν περὶ κῆρι φίλησε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ

ἐν μεγάρῳ· πᾶσαν γὰρ ὁμηλικίην ἐκέκαστο

κάλλεϊ καὶ ἔργοισιν ἰδὲ φρεσί. τοὔνεκα καί μιν

γῆμεν ἀνὴρ ὤριστος ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ—

τὸν τόθ᾽ ὑπ᾽ Ἰδομενῆϊ Ποσειδάων ἐδάμασσε

θέλξας ὄσσε φαεινά，πέδησε δὲ φαίδιμα γυῖα·

οὔτε γὰρ ἐξοπίσω φυγέειν δύνατ᾽ οὔτ᾽ ἀλέασθαι,

ἀλλ᾽ ὥς τε στήλην ἢ δένδρεον ὑψιπέτηλον

ἀτρέμας ἑσταότα στῆθος μέσον οὔτασε δουρὶ

ἥρως Ἰδομενεύς，ῥῆξεν δέ οἱ ἀμφὶ χιτῶνα

χάλκεον，ὅς οἱ πρόσθεν ἀπὸ χροὸς ἤρκει ὄλεθρον·

δὴ τότε γ᾽ αὖον ἄϋσεν ἐρεικόμενος περὶ δουρί.

δούπησεν δὲ πεσών，δόρυ δ᾽ ἐν κραδίῃ ἐπεπήγει,

ἥ ῥά οἱ ἀσπαίρουσα καὶ οὐρίαχον πελέμιζεν

ἔγχεος· ἔνθα δ᾽ ἔπειτ᾽ ἀφίει μένος ὄβριμος Ἄρης·

Ἰδομενεὺς δ᾽ ἔκπαγλον ἐπεύξατο，μακρὸν ἀΰσας.

“Δηΐφοβ᾽，ἦ ἄρα δή τι ἐΐσκομεν ἄξιον εἶναι

τρεῖς ἑνὸς ἀντὶ πεφάσθαι；ἐπεὶ σύ περ εὔχεαι οὕτω.

δαιμόνι᾽，ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἐναντίον ἵστασ᾽ ἐμεῖο,

ὄφρα ἴδῃ οἷος Ζηνὸς γόνος ἐνθάδ᾽ ἱκάνω,

ὃς πρῶτον Μίνωα τέκε Κρήτῃ ἐπίουρον·

Μίνως δ᾽ αὖ τέκεθ᾽ υἱὸν ἀμύμονα Δευκαλίωνα,

Δευκαλίων δ᾽ ἐμὲ τίκτε πολέσσ᾽ ἄνδρεσσιν ἄνακτα

Κρήτῃ ἐν εὐρείῃ· νῦν δ᾽ ἐνθάδε νῆες ἔνεικαν

σοί τε κακὸν καὶ πατρὶ καὶ ἄλλοισι Τρώεσσιν.”

Ὤς φάτο，Δηΐφοβος δὲ διάνδιχα μερμήριξεν,

ἤ τινά που Τρώων ἑταρίσσαιτο μεγαθύμων

ἂψ ἀναχωρήσας，ἦ πειρήσαιτο καὶ οἶος.

ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι,

βῆναι ἐπ᾽ Αἰνείαν· τὸν δ᾽ ὕστατον εὗρεν ὁμίλου

ἑσταότ᾽· αἰεὶ γὰρ Πριάμῳ ἐπεμήνιε δίῳ,

οὕνεκ᾽ ἄρ᾽ ἐσθλὸν ἐόντα μετ᾽ ἀνδράσιν οὔ τι τίεσκεν.

ἀγχοῦ δ᾽ ἱστάμενος ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

“Αἰνεία，Τρώων βουληφόρε，νῦν σε μάλα χρὴ

γαμβρῷ ἀμυνέμεναι，εἴ πέρ τί σε κῆδος ἱκάνει.

ἀλλ᾽ ἕπευ，Ἀλκαθόῳ ἐπαμύνομεν，ὅς σε πάρος γε

γαμβρὸς ἐὼν ἔθρεψε δόμοις ἔνι τυτθὸν ἐόντα·

τὸν δέ τοι Ἰδομενεὺς δουρικλυτὸς ἐξενάριξεν.”

Ὥς φάτο,τῷ δ᾽ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε,

βῆ δὲ μετ᾽ Ἰδομενῆα μέγα πτολέμοιο μεμηλώς.

ἀλλ᾽ οὐκ Ἰδομενῆα φόβος λάβε τηλύγετον ὥς,

ἀλλ᾽ ἔμεν᾽，ὡς ὅτε τις σῦς οὔρεσιν ἀλκὶ πεποιθώς,

ὅς τε μένει κολοσυρτὸν ἐπερχόμενον πολὺν ἀνδρῶν

χώρῳ ἐν οἰοπόλῳ，φρίσσει δέ τε νῶτον ὕπερθεν·

ὀφθαλμὼ δ᾽ ἄρα οἱ πυρὶ λάμπετον. αὐτὰρ ὀδόντας

θήγει，ἀλέξασθαι μεμαὼς κύνας ἠδὲ καὶ ἄνδρας·

ὣς μένεν Ἰδομενεὺς δουρικλυτός，οὐδ᾽ ὑπεχώρει,

Αἰνείαν ἐπιόντα βοηθόον· αὖε δ᾽ ἑταίρους,

Ἀσκάλαφόν τ᾽ ἐσορῶν Ἀφαρῆά τε Δηΐπυρόν τε

Μηριόνην τε καὶ Ἀντίλοχον，μήστωρας ἀϋτῆς·

τοὺς ὅ γ᾽ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

“δεῦτε，φίλοι，καί μ᾽ οἴῳ ἀμύνετε· δείδια δ᾽ αἰνῶς

Αἰνείαν ἐπιόντα πόδας ταχύν，ὅς μοι ἔπεισιν,

ὃς μάλα καρτερός ἐστι μάχῃ ἔνι φῶτας ἐναίρειν·

καὶ δ᾽ ἔχει ἥβης ἄνθος，ὅ τε κράτος ἐστὶ μέγιστον.

εἰ γὰρ ὁμηλικίη γε γενοίμεθα τῷδ᾽ ἐπὶ θυμῷ,

αἶψά κεν ἠὲ φέροιτο μέγα κράτος，ἠὲ φεροίμην.”

ς ἔφαθ᾽，οἳ δ᾽ ἄρα πάντες ἕνα φρεσὶ θυμὸν ἔχοντες

πλησίοι ἔστησαν，σάκε᾽ ὤμοισι κλίναντες.

Αἰνείας δ᾽ ἑτέρωθεν ἐκέκλετο οἷς ἑτάροισι,

Δηΐφοβόν τε Πάριν τ᾽ ἐσορῶν καὶ Ἀγήνορα δῖον,

οἵ οἱ ἅμ᾽ ἡγεμόνες Τρώων ἔσαν· αὐτὰρ ἔπειτα

λαοὶ ἕπονθ᾽，ὡς εἴ τε μετὰ κτίλον ἕσπετο μῆλα

πιόμεν᾽ ἐκ βοτάνης· γάνυται δ᾽ ἄρα τε φρένα ποιμήν·

ὣς Αἰνείᾳ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι γεγήθει，

ὡς ἴδε λαῶν ἔθνος ἐπισπόμενον ἑοῖ αὐτῷ.

Oἱ δ᾽ ἀμφ᾽ Ἀλκαθόῳ αὐτοσχεδὸν ὁρμήθησαν

μακροῖσι ξυστοῖσι· περὶ στήθεσσι δὲ χαλκὸς

σμερδαλέον κονάβιζε τιτυσκομένων καθ᾽ ὅμιλον

ἀλλήλων· δύο δ᾽ ἄνδρες ἀρήϊοι ἔξοχον ἄλλων,

Αἰνείας τε καὶ Ἰδομενεύς，ἀτάλαντοι Ἄρηϊ,

ἵεντ᾽ ἀλλήλων ταμέειν χρόα νηλέϊ χαλκῷ.

Αἰνείας δὲ πρῶτος ἀκόντισεν Ἰδομενῆος·

ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος,

αἰχμὴ δ᾽ Αἰνείαο κραδαινομένη κατὰ γαίης

ᾤχετ᾽，ἐπεί ῥ᾽ ἅλιον στιβαρῆς ἀπὸ χειρὸς ὄρουσεν.

Ἰδομενεὺς δ᾽ ἄρα Οἰνόμαον βάλε γαστέρα μέσσην,

ῥῆξε δὲ θώρηκος γύαλον，διὰ δ᾽ ἔντερα χαλκὸς

ἤφυσ᾽· ὁ δ᾽ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ.

Ἰδομενεὺς δ᾽ ἐκ μὲν νέκυος δολιχόσκιον ἔγχος

ἐσπάσατ᾽，οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτ᾽ ἄλλα δυνήσατο τεύχεα καλὰ

ὤμοιιν ἀφελέσθαι· ἐπείγετο γὰρ βελέεσσιν.

οὐ γὰρ ἔτ᾽ ἔμπεδα γυῖα ποδῶν ἦν ὁρμηθέντι,

οὔτ᾽ ἄρ᾽ ἐπαΐξαι μεθ᾽ ἑὸν· βέλος οὔτ᾽ ἀλέασθαι.

τώ ῥα καὶ ἐν σταδίῃ μὲν ἀμύνετο νηλεὲς ἦμαρ，

τρέσσαι δ᾽ οὐκέτι ῥίμφα πόδες φέρον ἐκ πολέμοιο.

τοῦ δὲ βάδην ἀπιόντος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ

Δηΐφοβος· δὴ γάρ οἱ ἔχεν κότον ἐμμενὲς αἰεί.

ἀλλ᾽ ὅ γε καὶ τόθ᾽ ἅμαρτεν，ὁ δ᾽ Ἀσκάλαφον βάλε δουρί,

υἱὸν Ἐνυαλίοιο· δι᾽ ὤμου δ᾽ ὄβριμον ἔγχος

ἔσχεν· ὁ δ᾽ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ.

οὐδ᾽ ἄρα πώ τι πέπυστο βριήπυος ὄβριμος Ἄρης

υἷος ἑοῖο πεσόντος ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ,

ἀλλ᾽ ὅ γ᾽ ἄρ᾽ ἄκρῳ Ὀλύμπῳ ὑπὸ χρυσέοισι νέφεσσιν

ἧστο，Διὸς βουλῇσιν ἐελμένος，ἔνθα περ ἄλλοι

ἀθάνατοι θεοὶ ἦσαν ἐεργόμενοι πολέμοιο.

Oἱ δ᾽ ἀμφ᾽ Ἀσκαλάφῳ αὐτοσχεδὸν ὁρμήθησαν·

Δηΐφοβος μὲν ἀπ᾽ Ἀσκαλάφου πήληκα φαεινὴν

ἥρπασε，Μηριόνης δὲ θοῷ ἀτάλαντος Ἄρηϊ

δουρὶ βραχίονα τύψεν ἐπάλμενος，ἐκ δ᾽ ἄρα χειρὸς

αὐλῶπις τρυφάλεια χαμαὶ βόμβησε πεσοῦσα.

Μηριόνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐπάλμενος，αἰγυπιὸς ὣς,

ἐξέρυσε πρυμνοῖο βραχίονος ὄβριμον ἔγχος,

ἂψ δ᾽ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο. τὸν δὲ Πολίτης

αὐτοκασίγνητος，περὶ μέσσῳ χεῖρε τιτήνας,

ἐξῆγεν πολέμοιο δυσηχέος，ὄφρ᾽ ἵκεθ᾽ ἵππους

ὠκέας，οἵ οἱ ὄπισθε μάχης ἠδὲ πτολέμοιο

ἕστασαν ἡνίοχόν τε καὶ ἅρματα ποικίλ᾽ ἔχοντες·

οἳ τόν γε προτὶ ἄστυ φέρον βαρέα στενάχοντα

τειρόμενον· κατὰ δ᾽ αἷμα νεουτάτου ἔρρεε χειρός.

Oἱ δ᾽ ἄλλοι μάρναντο，βοὴ δ᾽ ἄσβεστος ὀρώρει.

ἔνθ᾽ Αἰνέας Ἀφαρῆα Καλητορίδην ἐπορούσας

λαιμὸν τύψ᾽ ἐπὶ οἷ τετραμμένον ὀξέϊ δουρί·

ἐκλίνθη δ᾽ ἑτέρωσε κάρη，ἐπὶ δ᾽ ἀσπὶς ἑάφθη

καὶ κόρυς，ἀμφὶ δέ οἱ θάνατος χύτο θυμοραϊστής.

Ἀντίλοχος δὲ Θόωνα μεταστρεφθέντα δοκεύσας

οὔτασ᾽ ἐπαΐξας，ἀπὸ δὲ φλέβα πᾶσαν ἔκερσεν,

ἥ τ᾽ ἀνὰ νῶτα θέουσα διαμπερὲς αὐχέν᾽ ἱκάνει·

τὴν ἀπὸ πᾶσαν ἔκερσεν· ὁ δ᾽ ὕπτιος ἐν κονίῃσι

κάππεσεν，ἄμφω χεῖρε φίλοις ἑτάροισι πετάσσας.

Ἀντίλοχος δ᾽ ἐπόρουσε,καὶ αἴνυτο τεύχε᾽ ἀπ᾽ ὤμων

παπταίνων· Τρῶες δὲ περισταδὸν ἄλλοθεν ἄλλος

οὔταζον σάκος εὐρὺ παναίολον，οὐδὲ δύναντο

εἴσω ἐπιγράψαι τέρενα χρόα νηλέϊ χαλκῷ

Ἀντιλόχου· πέρι γάρ ῥα Ποσειδάων ἐνοσίχθων

Νέστορος υἱὸν ἔρυτο καὶ ἐν πολλοῖσι βέλεσσιν.

οὐ μὲν γάρ ποτ᾽ ἄνευ δηΐων ἦν，ἀλλὰ κατ᾽ αὐτοὺς

στρωφᾶτ᾽· οὐδέ οἱ ἔγχος ἔχ᾽ ἀτρέμας，ἀλλὰ μάλ᾽ αἰεὶ

σειόμενον ἐλέλικτο· τιτύσκετο δὲ φρεσὶν ᾗσιν

ἤ τευ ἀκοντίσσαι，ἠὲ σχεδὸν ὁρμηθῆναι.

᾽Aλλ᾽ οὐ λῆθ᾽ Ἀδάμαντα τιτυσκόμενος καθ᾽ ὅμιλον,

Ἀσιάδην，ὅ οἱ οὖτα μέσον σάκος ὀξέϊ χαλκῷ

ἐγγύθεν ὁρμηθείς· ἀμενήνωσεν δέ οἱ αἰχμὴν

κυανοχαῖτα Ποσειδάων，βιότοιο μεγήρας.

καὶ τὸ μὲν αὐτοῦ μεῖν᾽ ὥς τε σκῶλος πυρίκαυστος,

ἐν σάκει Ἀντιλόχοιο，τὸ δ᾽ ἥμισυ κεῖτ᾽ ἐπὶ γαίης·

ἂψ δ᾽ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο κῆρ᾽ ἀλεείνων·

Μηριόνης δ᾽ ἀπιόντα μετασπόμενος βάλε δουρὶ

αἰδοίων τε μεσηγὺ καὶ ὀμφαλοῦ，ἔνθα μάλιστα

γίγνετ᾽ Ἄρης ἀλεγεινὸς ὀϊζυροῖσι βροτοῖσιν.

ἔνθά οἱ ἔγχος ἔπηξεν· ὁ δ᾽ ἑσπόμενος περὶ δουρὶ

ἤσπαιρ᾽ ὡς ὅτε βοῦς，τόν τ᾽ οὔρεσι βουκόλοι ἄνδρες

ἰλλάσιν οὐκ ἐθέλοντα βίῃ δήσαντες ἄγουσιν·

ὣς ὁ τυπεὶς ἤσπαιρε μίνυνθά περ，οὔ τι μάλα δήν,

ὄφρα οἱ ἐκ χροὸς ἔγχος ἀνεσπάσατ᾽ ἐγγύθεν ἐλθὼν

ἥρως Μηριόνης· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε.

Δηΐπυρον δ᾽ Ἕλενος ξίφεϊ σχεδὸν ἤλασε κόρσην

Θρηϊκίῳ μεγάλῳ，ἀπὸ δὲ τρυφάλειαν ἄραξεν.

ἣ μὲν ἀποπλαγχθεῖσα χαμαὶ πέσε，καί τις Ἀχαιῶν

μαρναμένων μετὰ ποσσὶ κυλινδομένην ἐκόμισσε·

τὸν δὲ κατ᾽ ὀφθαλμῶν ἐρεβεννὴ νὺξ ἐκάλυψεν.

τρεΐδην δ᾽ ἄχος εἷλε，βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον.

βῆ δ᾽ ἐπαπειλήσας Ἑλένῳ ἥρωϊ ἄνακτι,

ὀξὺ δόρυ κραδάων· ὁ δὲ τόξου πῆχυν ἄνελκε.

τὼ δ᾽ ἄρ᾽ ὁμαρτήδην ὁ μὲν ἔγχεϊ ὀξυόεντι

ἵετ᾽ ἀκοντίσσαι，ὁ δ᾽ ἀπὸ νευρῆφιν ὀϊστῷ.

Πριαμίδης μὲν ἔπειτα κατὰ στῆθος βάλεν ἰῷ

θώρηκος γύαλον，ἀπὸ δ᾽ ἔπτατο πικρὸς ὀϊστός.

ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀπὸ πλατέος πτυόφιν μεγάλην κατ᾽ ἀλωὴν

θρῴσκωσιν κύαμοι μελανόχροες ἢ ἐρέβινθοι,

πνοιῇ ὕπο λιγυρῇ καὶ λικμητῆρος ἐρωῇ,

ὣς ἀπὸ θώρηκος Μενελάου κυδαλίμοιο

πολλὸν ἀποπλαγχθεὶς ἑκὰς ἔπτατο πικρὸς ὀϊστός.

Ἀτρεΐδης δ᾽ ἄρα χεῖρα，βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος,

τὴν βάλεν ᾗ ῥ᾽ ἔχε τόξον ἐΰξοον· ἐν δ᾽ ἄρα τόξῳ

ἀντικρὺ διὰ χειρὸς ἐλήλατο χάλκεον ἔγχος.

ἂψ δ᾽ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο κῆρ᾽ ἀλεείνων,

χεῖρα παρακρεμάσας· τὸ δ᾽ ἐφέλκετο μείλινον ἔγχος.

καὶ τὸ μὲν ἐκ χειρὸς ἔρυσεν μεγάθυμος Ἀγήνωρ,

αὐτὴν δὲ ξυνέδησεν ἐϋστρεφεῖ οἰὸς ἀώτῳ,

σφενδόνῃ，ἣν ἄρα οἱ θεράπων ἔχε ποιμένι λαῶν.

Πείσανδρος δ᾽ ἰθὺς Μενελάου κυδαλίμοιο

ἤϊε· τὸν δ᾽ ἄγε μοῖρα κακὴ θανάτοιο τέλοσδε,

σοὶ，Μενέλαε，δαμῆναι ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι.

οἱ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντες

Ἀτρεΐδης μὲν ἅμαρτε，παραὶ δέ οἱ ἐτράπετ᾽ ἔγχος,

Πείσανδρος δὲ σάκος Μενελάου κυδαλίμοιο

οὔτασεν，οὐδὲ διαπρὸ δυνήσατο χαλκὸν ἐλάσσαι·

ἔσχεθε γὰρ σάκος εὐρύ，κατεκλάσθη δ᾽ ἐνὶ καυλῷ

ἔγχος· ὁ δὲ φρεσὶν ᾗσι χάρη καὶ ἐέλπετο νίκην.

Ἀτρεΐδης δὲ ἐρυσσάμενος ξίφος ἀργυρόηλον

ἆλτ᾽ ἐπὶ Πεισάνδρῳ· ὁ δ᾽ ὑπ᾽ ἀσπίδος εἵλετο καλὴν

ἀξίνην εὔχαλκον，ἐλαΐνῳ ἀμφὶ πελέκκῳ,

μακρῷ ἐϋξέστῳ· ἅμα δ᾽ ἀλλήλων ἐφίκοντο.

ἦ τοι ὁ μὲν κόρυθος φάλον ἤλασεν ἱπποδασείης

ἄκρον ὑπὸ λόφον αὐτόν，ὁ δὲ προσιόντα μέτωπον

ῥινὸς ὕπερ πυμάτης· λάκε δ᾽ ὀστέα，τὼ δέ οἱ ὄσσε

πὰρ ποσὶν αἱματόεντα χαμαὶ πέσον ἐν κονίῃσιν,

ἰδνώθη δὲ πεσών· ὁ δὲ λὰξ ἐν στήθεσι βαίνων

τεύχεά τ᾽ ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενος ἔπος ηὔδα·

“λείψετέ θην οὕτω γε νέας Δαναῶν ταχυπώλων,

Τρῶες ὑπερφίαλοι，δεινῆς ἀκόρητοι ἀϋτῆς,

ἄλλης μὲν λώβης τε καὶ αἴσχεος οὐκ ἐπιδευεῖς

ἣν ἐμὲ λωβήσασθε，κακαὶ κύνες，οὐδέ τι θυμῷ

Ζηνὸς ἐριβρεμέτεω χαλεπὴν ἐδείσατε μῆνιν

ξεινίου，ὅς τέ ποτ᾽ ὔμμι διαφθέρσει πόλιν αἰπήν·

οἵ μευ κουριδίην ἄλοχον καὶ κτήματα πολλὰ

μὰψ οἴχεσθ᾽ ἀνάγοντες，ἐπεὶ φιλέεσθε παρ᾽ αὐτῇ·

νῦν αὖτ᾽ ἐν νηυσὶν μενεαίνετε ποντοπόροισι

πῦρ ὀλοὸν βαλέειν，κτεῖναι δ᾽ ἥρωας Ἀχαιούς.

ἀλλά ποθι σχήσεσθε καὶ ἐσσύμενοί περ Ἄρηος.

Ζεῦ πάτερ，ἦ τέ σέ φασι περὶ φρένας ἔμμεναι ἄλλων,

ἀνδρῶν ἠδὲ θεῶν· σέο δ᾽ ἐκ τάδε πάντα πέλονται·

οἷον δὴ ἄνδρεσσι χαρίζεαι ὑβριστῇσι,

Τρωσίν，τῶν μένος αἰὲν ἀτάσθαλον，οὐδὲ δύνανται

φυλόπιδος κορέσασθαι ὁμοιΐου πτολέμοιο.

πάντων μὲν κόρος ἐστί，καὶ ὕπνου καὶ φιλότητος

μολπῆς τε γλυκερῆς καὶ ἀμύμονος ὀρχηθμοῖο,

τῶν πέρ τις καὶ μᾶλλον ἐέλδεται ἐξ ἔρον εἷναι

ἢ πολέμου· Τρῶες δὲ μάχης ἀκόρητοι ἔασιν.”

Ὥς εἰπὼν τὰ μὲν ἔντε᾽ ἀπὸ χροὸς αἱματόεντα

συλήσας ἑτάροισι δίδου Μενέλαος ἀμύμων,

αὐτὸς δ᾽ αὖτ᾽ ἐξαὖτις ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθη.

Eνθα οἱ υἱὸς ἐπᾶλτο Πυλαιμένεος βασιλῆος,

Ἁρπαλίων，ὅ ῥα πατρὶ φίλῳ ἕπετο πτολεμίξων

ἐς Tροίην，οὐδ᾽ αὖτις ἀφίκετο πατρίδα γαῖαν·

ὅς ῥα τότ᾽ Ἀτρεΐδαο μέσον σάκος οὔτασε δουρὶ

ἐγγύθεν，οὐδὲ διαπρὸ δυνήσατο χαλκὸν ἐλάσσαι,

ἂψ δ᾽ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο κῆρ᾽ ἀλεείνων,

πάντοσε παπταίνων，μή τις χρόα χαλκῷ ἐπαύρῃ.

Μηριόνης δ᾽ ἀπιόντος ἵει χαλκήρε᾽ ὀϊστόν,

καί ῥ᾽ ἔβαλε γλουτὸν κάτα δεξιόν· αὐτὰρ ὀϊστὸς

ἀντικρὺ κατὰ κύστιν ὑπ᾽ ὀστέον ἐξεπέρησεν.

ἑζόμενος δὲ κατ᾽ αὖθι φίλων ἐν χερσὶν ἑταίρων

θυμὸν ἀποπνείων，ὥς τε σκώληξ ἐπὶ γαίῃ

κεῖτο ταθείς· ἐκ δ᾽ αἷμα μέλαν ῥέε，δεῦε δὲ γαῖαν.

τὸν μὲν Παφλαγόνες μεγαλήτορες ἀμφεπένοντο,

ἐς δίφρον δ᾽ ἀνέσαντες ἄγον προτὶ Ἴλιον ἱρὴν

ἀχνύμενοι· μετὰ δέ σφι πατὴρ κίε δάκρυα λείβων,

ποινὴ δ᾽ οὔ τις παιδὸς ἐγίγνετο τεθνηῶτος.

Tοῦ δὲ Πάρις μάλα θυμὸν ἀποκταμένοιο χολώθη·

ξεῖνος γάρ οἱ ἔην πολέσιν μετὰ Παφλαγόνεσσι·

τοῦ ὅ γε χωόμενος προΐει χαλκήρε᾽ ὀϊστόν.

ἦν δέ τις Εὐχήνωρ，Πολυΐδου μάντιος υἱὸς,

ἀφνειός τ᾽ ἀγαθός τε，Κορινθόθι οἰκία ναίων,

ὅς ῥ᾽ εὖ εἰδὼς κῆρ᾽ ὀλοὴν ἐπὶ νηὸς ἔβαινε·

πολλάκι γάρ οἱ ἔειπε γέρων ἀγαθὸς Πολύϊδος

‘νούσῳ ὑπ᾽ ἀργαλέῃ φθίσθαι οἷς ἐν μεγάροισιν,

ἢ μετ᾽ Ἀχαιῶν νηυσὶν ὑπὸ Τρώεσσι δαμῆναι·

τώ ῥ᾽ ἅμα τ᾽ ἀργαλέην θωὴν ἀλέεινεν Ἀχαιῶν

νοῦσόν τε στυγερήν，ἵνα μὴ πάθοι ἄλγεα θυμῷ.

τὸν βάλ᾽ ὑπὸ γναθμοῖο καὶ οὔατος· ὦκα δὲ θυμὸς

ᾤχετ᾽ ἀπὸ μελέων，στυγερὸς δ᾽ ἄρα μιν σκότος εἷλεν.

Ὥς οἱ μὲν μάρναντο δέμας πυρὸς αἰθομένοιο.

Ἕκτωρ δ᾽ οὐκ ἐπέπυστο διῒφίλος，οὐδέ τι ᾔδη

ὅττί ῥά οἱ νηῶν ἐπ᾽ ἀριστερὰ δηϊόωντο

λαοὶ ὑπ᾽ Ἀργείων. τάχα δ᾽ ἂν καὶ κῦδος Ἀχαιῶν

ἔπλετο· τοῖος γὰρ γαιήοχος ἐννοσίγαιος

ὄτρυν᾽ Ἀργείους，πρὸς δὲ σθένει αὐτὸς ἄμυνεν·

ἀλλ᾽ ἔχεν ᾗ τὰ πρῶτα πύλας καὶ τεῖχος ἐσᾶλτο,

ῥηξάμενος Δαναῶν πυκινὰς στίχας ἀσπιστάων,

ἔνθ᾽ ἔσαν Αἴαντός τε νέες καὶ Πρωτεσιλάου

θῖν᾽ ἔφ᾽ ἁλὸς πολιῆς εἰρυμέναι· αὐτὰρ ὕπερθε

τεῖχος ἐδέδμητο χθαμαλώτατον，ἔνθα μάλιστα

ζαχρηεῖς γίγνοντο μάχῃ αὐτοί τε καὶ ἵπποι.

῍Eνθα δὲ Βοιωτοὶ καὶ Ἰάονες ἑλκεχίτωνες,

Λοκροὶ καὶ Φθῖοι καὶ φαιδιμόεντες Ἐπειοὶ,

σπουδῇ ἐπαΐσσοντα νεῶν ἔχον，οὐδὲ δύναντο

ὦσαι ἀπὸ σφείων φλογὶ εἴκελον Ἕκτορα δῖον,

οἳ μὲν Ἀθηναίων προλελεγμένοι· ἐν δ᾽ ἄρα τοῖσιν

ἦρχ᾽ υἱὸς Πετεῶο Μενεσθεύς，οἱ δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο

Φείδας τε Στιχίος τε Βίας τ᾽ ἐΰς· αὐτὰρ Ἐπειῶν

Φυλεΐδης τε Μέγης Ἀμφίων τε Δρακίος τε,

πρὸ Φθίων δὲ Μέδων τε μενεπτόλεμός τε Ποδάρκης.

ἤ τοι ὁ μὲν νόθος υἱὸς Ὀϊλῆος θείοιο

ἔσκε Μέδων，Αἴαντος ἀδελφεός· αὐτὰρ ἔναιεν

ἐν Φυλάκῃ，γαίης ἄπο πατρίδος，ἄνδρα κατακτάς,

γνωτὸν μητρυιῆς Ἐριώπιδος，ἣν ἔχ᾽ Ὀϊλεύς·

αὐτὰρ ὁ Ἰφίκλοιο πάϊς τοῦ Φυλακίδαο.

οἱ μὲν πρὸ Φθίων μεγαθύμων θωρηχθέντες

ναῦφιν ἀμυνόμενοι μετὰ Βοιωτῶν ἐμάχοντο·

Αἴας δ᾽ οὐκέτι πάμπαν，Ὀϊλῆος ταχὺς υἱός,

ἵστατ᾽ ἀπ᾽ Αἴαντος Τελαμωνίου οὐδ᾽ ἠβαιόν,

ἀλλ᾽ ὥς τ᾽ ἐν νειῷ βόε οἴνοπε πηκτὸν ἄροτρον

ἶσον θυμὸν ἔχοντε τιταίνετον· ἀμφὶ δ᾽ ἄρά σφι

πρυμνοῖσιν κεράεσσι πολὺς ἀνακηκίει ἱδρώς·

τὼ μέν τε ζυγὸν οἶον ἐΰξοον ἀμφὶς ἐέργει

ἱεμένω κατὰ ὦλκα， τέμει δέ τε τέλσον ἀρούρης·

ὣς τὼ παρβεβαῶτε μάλ᾽ ἕστασαν ἀλλήλοιιν.

ἀλλ᾽ ἦ τοι Τελαμωνιάδῃ πολλοί τε καὶ ἐσθλοὶ

λαοὶ ἕπονθ᾽ ἕταροι，οἵ οἱ σάκος ἐξεδέχοντο,

ὁππότε μιν κάματός τε καὶ ἱδρὼς γούναθ᾽ ἵκοιτο.

οὐδ᾽ ἄρ᾽ Ὀϊλιάδῃ μεγαλήτορι Λοκροὶ ἕποντο·

οὐ γάρ σφι σταδίῃ ὑσμίνῃ μίμνε φίλον κῆρ·

οὐ γὰρ ἔχον κόρυθας χαλκήρεας ἱπποδασείας,

οὐδ᾽ ἔχον ἀσπίδας εὐκύκλους καὶ μείλινα δοῦρα,

ἀλλ᾽ ἄρα τόξοισιν καὶ ἐϋστρεφεῖ οἶος ἀώτῳ

Ἴλιον εἰς ἅμ᾽ ἕποντο πεποιθότες，οἷσιν ἔπειτα

ταρφέα βάλλοντες Τρώων ῥήγνυντο φάλαγγας.

δή ῥα τόθ᾽ οἱ μὲν πρόσθε σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισι

μάρναντο Τρωσίν τε καὶ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ,

οἱ δ᾽ ὄπιθεν βάλλοντες ἐλάνθανον. οὐδέ τι χάρμης

Τρῶες μιμνήσκοντο· συνεκλόνεον γὰρ ὀϊστοί.

῍Eνθά κε λευγαλέως νηῶν ἄπο καὶ κλισιάων

Τρῶες ἐχώρησαν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν,

εἰ μὴ Πουλυδάμας θρασὺν Ἕκτορα εἶπε παραστάς·

“Ἕκτορ，ἀμήχανός ἐσσι παραρρητοῖσι πιθέσθαι.

οὕνεκά τοι περὶ δῶκε θεὸς πολεμήϊα ἔργα,

τοὔνεκα καὶ βουλῇ ἐθέλεις περιίδμεναι ἄλλων·

ἀλλ᾽ οὔ πως ἅμα πάντα δυνήσεαι αὐτὸς ἑλέσθαι.

ἄλλῳ μὲν γὰρ δῶκε θεὸς πολεμήϊα ἔργα,

ἄλλῳ δ᾽ ὀρχηστύν，ἑτέρῳ κίθαριν καὶ ἀοιδήν,

ἄλλῳ δ᾽ ἐν στήθεσσι τιθεῖ νόον εὐρύοπα Ζεὺς

ἐσθλόν，τοῦ δέ τε πολλοὶ ἐπαυρίσκοντ᾽ ἄνθρωποι,

καί τε πολέας ἐσάωσε，μάλιστα δὲ καὐτὸς ἀνέγνω.

αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα·

πάντῃ γάρ σε περὶ στέφανος πολέμοιο δέδηε·

Τρῶες δὲ μεγάθυμοι，ἐπεὶ κατὰ τεῖχος ἔβησαν,

οἱ μὲν ἀφεστᾶσιν σὺν τεύχεσιν，οἱ δὲ μάχονται

παυρότεροι πλεόνεσσι，κεδασθέντες κατὰ νῆας.

ἀλλ᾽ ἀναχασσάμενος κάλει ἐνθάδε πάντας ἀρίστους·

ἔνθεν δ᾽ ἂν μάλα πᾶσαν ἐπιφρασσαίμεθα βουλὴν,

ἤ κεν ἐνὶ νήεσσι πολυκλήϊσι πέσωμεν,

αἴ κ᾽ ἐθέλῃσι θεὸς δόμεναι κράτος，ἦ κεν ἔπειτα

πὰρ νηῶν ἔλθωμεν ἀπήμονες. ἦ γὰρ ἔγω γε

δείδω μὴ τὸ χθιζὸν ἀποστήσωνται Ἀχαιοὶ

χρεῖος，ἐπεὶ παρὰ νηυσὶν ἀνὴρ ἆτος πολέμοιο

μίμνει，ὃν οὐκέτι πάγχυ μάχης σχήσεσθαι ὀΐω.”

Ὢς φάτο Πουλυδάμας，ἅδε δ᾽ Ἕκτορι μῦθος ἀπήμων,

αὐτίκα δ᾽ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

“Πουλυδάμα，σὺ μὲν αὐτοῦ ἐρύκακε πάντας ἀρίστους,

αὐτὰρ ἐγὼ κεῖσ᾽ εἶμι καὶ ἀντιόω πολέμοιο·

αἶψα δ᾽ ἐλεύσομαι αὖτις，ἐπὴν εὖ τοῖς ἐπιτείλω.”

῏H ῥα，καὶ ὁρμήθη ὄρεϊ νιφόεντι ἐοικὼς,

κεκλήγων，διὰ δὲ Τρώων πέτετ᾽ ἠδ᾽ ἐπικούρων.

οἱ δ᾽ ἐς Πανθοΐδην ἀγαπήνορα Πουλυδάμαντα

πάντες ἐπεσσεύοντ᾽，ἐπεὶ Ἕκτορος ἔκλυον αὐδήν.

αὐτὰρ ὁ Δηΐφοβόν τε βίην θ᾽ Ἑλένοιο ἄνακτος

Ἀσιάδην τ᾽ Ἀδάμαντα καὶ Ἄσιον，Ὑρτάκου υἱὸν,

φοίτα ἀνὰ προμάχους διζήμενος，εἴ που ἐφεύροι.

τοὺς δ᾽ εὗρ᾽ οὐκέτι πάμπαν ἀπήμονας οὐδ᾽ ἀνολέθρους,

ἀλλ᾽ οἱ μὲν δὴ νηυσὶν ἔπι πρυμνῇσιν Ἀχαιῶν

χερσὶν ὑπ᾽ Ἀργείων κέατο ψυχὰς ὀλέσαντες,

οἱ δ᾽ ἐν τείχει ἔσαν βεβλημένοι οὐτάμενοί τε.

τὸν δὲ τάχ᾽ εὗρε μάχης ἐπ᾽ ἀριστερὰ δακρυοέσσης

δῖον Ἀλέξανδρον，Ἑλένης πόσιν ἠϋκόμοιο,

θαρσύνονθ᾽ ἑτάρους καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι,

ἀγχοῦ δ᾽ ἱστάμενος προσέφη αἰσχροῖς ἐπέεσσι·

“Δύσπαρι，εἶδος ἄριστε，γυναιμανὲς，ἠπεροπευτά,

ποῦ τοι Δηΐφοβός τε βίη θ᾽ Ἑλένοιο ἄνακτος

Ἀσιάδης τ᾽ Ἀδάμας ἠδ᾽ Ἄσιος，Ὑρτάκου υἱός；

ποῦ δέ τοι Ὀθρυονεύς；νῦν ὤλετο πᾶσα κατ᾽ ἄκρης

Ἴλιος αἰπεινή· νῦν τοι σῶς αἰπὺς ὄλεθρος.”

Tὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν Ἀλέξανδρος θεοειδής·

“Ἕκτορ，ἐπεί τοι θυμὸς ἀναίτιον αἰτιάασθαι，

ἄλλοτε δή ποτε μᾶλλον ἐρωῆσαι πολέμοιο

μέλλω，ἐπεὶ οὐδ᾽ ἐμὲ πάμπαν ἀνάλκιδα γείνατο μήτηρ·

ἐξ οὗ γὰρ παρὰ νηυσὶ μάχην ἤγειρας ἑταίρων,

ἐκ τοῦ δ᾽ ἐνθάδ᾽ ἐόντες ὁμιλέομεν Δαναοῖσι

νωλεμέως· ἕταροι δὲ κατέκταθεν，οὓς σὺ μεταλλᾷς.

οἴω Δηΐφοβός τε βίη θ᾽ Ἑλένοιο ἄνακτος

οἴχεσθον，μακρῇσι τετυμμένω ἐγχείῃσιν

ἀμφοτέρω κατὰ χεῖρα· φόνον δ᾽ ἤμυνε Κρονίων.

νῦν δ᾽ ἄρχ᾽，ὅππῃ σε κραδίη θυμός τε κελεύει·

ἡμεῖς δ᾽ ἐμμεμαῶτες ἅμ᾽ ἑψόμεθ᾽，οὐδέ τί φημι

ἀλκῆς δευήσεσθαι，ὅση δύναμίς γε πάρεστι.

πὰρ δύναμιν δ᾽ οὐκ ἔστι καὶ ἐσσύμενον πολεμίζειν.”

Ὣς εἰπὼν παρέπεισεν ἀδελφειοῦ φρένας ἥρως·

βὰν δ᾽ ἴμεν ἔνθα μάλιστα μάχη καὶ φύλοπις ἦεν,

ἀμφί τε Κεβριόνην καὶ ἀμύμονα Πουλυδάμαντα,

Φάλκην Ὀρθαῖόν τε καὶ ἀντίθεον Πολυφήτην

Πάλμυν τ᾽ Ἀσκάνιόν τε Μόρυν θ᾽，υἷ᾽ Ἱπποτίωνος,

οἵ ῥ᾽ ἐξ Ἀσκανίης ἐριβώλακος ἦλθον ἀμοιβοὶ

ἠοῖ τῇ προτέρῃ· τότε δὲ Ζεὺς ὦρσε μάχεσθαι.

οἱ δ᾽ ἴσαν ἀργαλέων ἀνέμων ἀτάλαντοι ἀέλλῃ,

ἥ ῥά θ᾽ ὑπὸ βροντῆς πατρὸς Διὸς εἶσι πέδονδε,

θεσπεσίῳ δ᾽ ὁμάδῳ ἁλὶ μίσγεται，ἐν δέ τε πολλὰ

κύματα παφλάζοντα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης,

κυρτὰ φαληριόωντα，πρὸ μέν τ᾽ ἄλλ᾽，αὐτὰρ ἐπ᾽ ἄλλα·

ὣς Τρῶες πρὸ μὲν ἄλλοι ἀρηρότες，αὐτὰρ ἐπ᾽ ἄλλοι,

χαλκῷ μαρμαίροντες ἅμ᾽ ἡγεμόνεσσιν ἕποντο.

Ἕκτωρ δ᾽ ἡγεῖτο，βροτολοιγῷ ἶσος Ἄρηϊ,

Πριαμίδης· πρόσθεν δ᾽ ἔχεν ἀσπίδα πάντοσ᾽ ἐΐσην,

ῥινοῖσιν πυκινήν，πολλὸς δ᾽ ἐπελήλατο χαλκός·

ἀμφὶ δέ οἱ κροτάφοισι φαεινὴ σείετο πήληξ.

πάντῃ δ᾽ ἀμφὶ φάλαγγας ἐπειρᾶτο προποδίζων,

εἴ πώς οἱ εἴξειαν ὑπασπίδια προβιβῶντι·

ἀλλ᾽ οὐ σύγχει θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν.

Αἴας δὲ πρῶτος προκαλέσσατο，μακρὰ βιβάσθων:

“δαιμόνιε，σχεδὸν ἐλθέ· τίή δειδίσσεαι αὔτως

Ἀργείους；οὔ τοί τι μάχης ἀδαήμονές εἰμεν,

ἀλλὰ Διὸς μάστιγι κακῇ ἐδάμημεν Ἀχαιοί.

ἦ θήν πού τοι θυμὸς ἐέλπεται ἐξαλαπάξειν

νῆας. ἄφαρ δέ τε χεῖρες ἀμύνειν εἰσὶ καὶ ἡμῖν.

ἦ κε πολὺ φθαίη εὖ ναιομένη πόλις ὑμὴ

χερσὶν ὑφ᾽ ἡμετέρῃσιν ἁλοῦσά τε περθομένη τε.

σοὶ δ᾽ αὐτῷ φημὶ σχεδὸν ἔμμεναι，ὁππότε φεύγων

ἀρήσῃ Διὶ πατρὶ καὶ ἄλλοις ἀθανάτοισι

θάσσονας ἰρήκων ἔμεναι καλλίτριχας ἵππους,

οἵ σε πόλιν δ᾽ οἴσουσι κονίοντες πεδίοιο.”

ς ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸς ὄρνις,

αἰετὸς ὑψιπέτης· ἐπὶ δ᾽ ἴαχε λαὸς Ἀχαιῶν

θάρσυνος οἰωνῷ· ὁ δ᾽ ἀμείβετο φαίδιμος Ἕκτωρ·

“Αἶαν ἁμαρτοεπὲς，βουγάϊε，ποῖον ἔειπες·

εἰ γὰρ ἐγὼν οὕτω γε Διὸς πάϊς αἰγιόχοιο

εἴην ἤματα πάντα，τέκοι δέ με πότνια Ἥρη,

τιοίμην δ᾽ ὡς τίετ᾽ Ἀθηναίη καὶ Ἀπόλλων,

ὡς νῦν ἡμέρη ἥδε κακὸν φέρει Ἀργείοισι

πᾶσι μάλ᾽，ἐν δὲ σὺ τοῖσι πεφήσεαι，αἴ κε ταλάσσῃς

μεῖναι ἐμὸν δόρυ μακρόν，ὅ τοι χρόα λειριόεντα

δάψει· ἀτὰρ Τρώων κορέεις κύνας ἠδ᾽ οἰωνοὺς

δημῷ καὶ σάρκεσσι，πεσὼν ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν.”

Ὣς ἄρα φωνήσας ἡγήσατο· τοὶ δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο

ἠχῇ θεσπεσίῃ，ἐπὶ δ᾽ ἴαχε λαὸς ὄπισθεν.

Ἀργεῖοι δ᾽ ἑτέρωθεν ἐπίαχον，οὐδὲ λάθοντο

ἀλκῆς，ἀλλ᾽ ἔμενον Τρώων ἐπιόντας ἀρίστους.

ἠχὴ δ᾽ ἀμφοτέρων ἵκετ᾽ αἰθέρα καὶ Διὸς αὐγάς.